Znalezionych wyników: 66

"Najbardziej lubimy te piosenki, które już znamy". Więc po raz kolejny wróciłem do Clive'a Barkera i jego "Wąwozu Kamiennego Serca".

To ja od siebie coś dołożę. William Styron i fragmencik jego eseju "Hawany w Camelocie".

" (...) najwspanialszym trofeum, jeśli przyjąć za kryterium niebotyczną cenę, był wykonany z drewna orzechowego humidor - który w 1961 roku podarował prezydentowi Milton Berle - opatrzony plakietką z napisem: >>Dla J.F.K. Zdrowia i dobrego palenia, Milton Berle 1/20/61<<. Ten aktor komediowy zapłacił zań wówczas jakieś 600, najwyżej 800 dolarów. Trzydzieści pięć lat później biedy Berle próbował odkupić humidor na aukcji Sotheby's, ale odpadł z konkurencji przy kwocie 185 000 dolarów.
W licytacji zwyciężył Marvin Shanken, wydawca magazynu Cigar Aficionado - wyłożył 574 500 dolarów (...) W końcu tego rodzaju elegancki i nobliwy styl nie był obcy Johnowi F. Kennedy'emu, co zaś mogłoby lepiej spełniać funkcję najświętszej relikwii dla prestiżowego magazynu miłośników cygar jak nie ów pojemnik, w którym - niczym w królewskim skarbcu - spoczywały hawany ostatniego naszego prezydenta, który był prawdziwym koneserem cygar?

(...) W rzeczy samej, jeśli pozwolę mej pamięci podążać (...) i przypomnę sobie Kennedy'ego w tych swobodnych i beztroskich chwilach (...) mogę poczuć zapach dymu kubańskich cygar, do których żywił on, by tak rzec, namiętną słabość.

(...) wkrótce zaś stało sie dla nas czymś całkiem normalnym, że widywaliśmy go pokazującego się publicznie i pozującego do zdjęć z cygarem w ręku, bez zażenowania czy prób usprawiedliwiania się. Już wcześniej zaprzyjaźniłem się z dwoma spośród najbliższych współpracowników Kennedy'ego, Arthurem Schlesingerem Jr. oraz Richardem Goodwinem; obaj zawsze byli takimi miłośnikami cygar, że palenie ich wydawało mi się niemal elementem jakiejś subkultury, która zapanowała w Białym Domu.

Zawsze kiedy spotykałem ich w Waszyngtonie, wygłaszali mi długie wykłady o cygarach. Oczywiście nieodmiennie mowa w nich była o cygarach kubańskich, przy czym ja, jako całkowity ignorant, który na dodatek wciąż nie mógł zdobyć się na porzucenie zgubnego nałogu palenia zwykłych papierosów, byłem zarówno zafascynowany, jak i nieco skonfundowany tymi apologiami cygar: wynoszeniem pod niebiosa zalet cygar Montecristo określonej długości i rocznika, detalicznymi opisami pokryw, ich barw i odcieni, czy też roztrząsaniem subtelnych różnic między smakami cygar Ramon Allones a Punch.

Choć uparcie trwałem w swoim przywiązaniu do pospolitych papierosów, w głębi duszy zazdrościłem tym facetom ich nabożnego uwielbienia dla innej, jakże szlachetnej inkarnacji tytoniu, w której dokonywał się tajemniczy akt transsubstancjacji zwykłej rośliny w przedmiot mający najwyraźniej moc wprawiania ludzi w stan uniesienia."

Gwoli ścisłości: tylko piszę. Pub spalił się 2 lata temu, teraz po remoncie prowadzą go moi koledzy, w zupełnie innym duchu. Mnie na prowadzenie gastronomii juz nikt nie namówi raczej - wolę stać z drugiej strony baru

Czołem Panowie

Stęskniłem się za Wami

Skończyłem wspaniałą książkę - Na rogu świata i nieskończoności. Wspomnienia o Franciszku Fiszerze , opracowanie Roman Loth. Pamiętacie te historyjki, anegdoty, bon moty? "Nie czytałem, więc wiem lepiej". "Zajechała pusta dorożka i wysiadł z niej Leśmian". "Styka, ty nie maluj mnie na kolanach, ty maluj mnie dobrze". "Ksiądz nad trumną pomylił nazwisko denata i cały pogrzeb na nic". I setki innych, powtarzanych przez wszystkie pokolenia ostatniego stulecia. Stoi za nimi jeden człowiek - Franc Fiszer. Legenda cyganerii młodopolskiej i potem tej z Dwudziestolecia. Bożyszcze literackich kawiarń warszawskich, filozof gawędziarz, który nigdy niczego nie napisał, a po którym zostały opowieści mogące zapełnić niejedną bibliotekę. Utracjusz; przepuścił w młodości wcale niemały rodzinny majątek ziemski, bo kochał bankietować, a jak już naszły go ambicje gospodarskie, wymyślał na przykład hodowlę szparagów, których ceny kalkulował podług menu wziętej warszawskiej knajpy. Był królem życia, żarłokiem i pijakiem, błaznem i mędrcem, którego uwielbiały kobiety na równi z mężczyznami, bo wnosił w ich świat cielesne i intelektualne szaleństwo.
Obecnie czytam kolejną fascynującą pozycję Urodziłem się w knajpie - Wiernicki Wiesław. Rozszerzenie i kontynuacja poprzedniej książki Wiesława Wiernickiego, zatytułowanej "To były knajpy". Autor opisuje swoje rodzinne, przedwojenne mazowieckie miasteczko, gdzie w lokalnej knajpie, ulubionym miejscu spotkań mieszkańców, jak w lustrze odbija się wszystko, co dzieje się wokół. Natomiast Warszawa, nadal oglądana okiem wytrawnego restauratora, smakosza życia i znawcy ludzi, pojawia się tu dopiero w czasie wojny i, w tak trudnym również dla naszego życia kulturalnego i towarzyskiego, okresie powojennym. Barwna narracja przenosi nas do stołecznych, okupacyjnych i realistyczno-groteskowych peerelowskich knajp, lokali, barów i piwniczek z ich niepowtarzalnym klimatem.

pozdrawiam serdecznie

Wczoraj zacząłem Miles Davis "Autobiografia". Po 100 stronach moge powiedzieć jedno: TA KSIĄŻKA WYMIATA!!!!

pozdrawiam serdecznie

No, no... Pogratulować!!!! Ja też mam syna i dwie córki, ale ja sobie rozłożyłem na raty

Raz jeszcze gratulacje i zdrowia życzę małym i mamie!

pozdrawiam serdecznie

mocne!

pozdrawiam serdecznie

Ostatnio, jak czas pozwala, to trochę z nowości i trochę powtórek. W tym miesiącu leciało: "Mistrz i Małgorzata" Bułhakowa, "Czerwona gorączka" i "2586 kroków" Pilipiuka, "Inne pieśni" Dukaja i "Ręka mistrza" Kinga.

pozdrawiam serdecznie

Ile jaj ma nowy prezydent elekt? Oba ma

pozdrawiam serdecznie